Toen ik in 1989 mijn eindexamen deed en mijn diploma behaalde, heb ik de eer gehad om in het jaar daarna met regelmaat voor mijn grootmoeder te mogen zorgen. Zij was inmiddels hoogbejaard, woonde nog zelfstandig in Rotterdam, maar had bij de dagelijkse taken hulp nodig. Regelmatig at ik ’s avonds met haar en dan bleef ik slapen om haar ook in de nacht te kunnen helpen als dat nodig was. Vaak was ik zondagmiddag

Overal om ons heen liggen snoertjes, zelfs in de auto. Snoertjes om telefoons, tablets, laptops, koptelefoons, Airpods, speakers en nog veel meer op te laden. Als onze telefoon bijna leeg is, krijgen wij een piepje te horen. Een héél irritant geluid dat wij bijna niet kunnen negeren. Bovendien is het zo dat als wij het negeren onze telefoon helemaal leegloopt en wij onze verbinding met de buitenwereld kwijt zullen raken, we kunnen dan nergens meer

Tja daar zit ik dan, peinzend met een kopje thee. Een backie troost voor mijzelf. Ik staar voor me uit en bedenk dat ik niet goed weet waar het nu misgaat, maar er is iets en dat geeft mij een onbestendig gevoel. Ja ik omgeef mij met powervrouwen, die ik graag verder help, maar ik heb langzaam aan een soort tjakka gevoel uit eind jaren tachtig van de vorige eeuw. Het lijkt alsof het niet goed meer